اشعار

دستی رسید و جـنّتِ ما را خراب کرد            آن آسـتــانِ دفـعِ بــلا را خــراب کـرد

لعنت بر آن کسی که برافراشت کینه را            لعنت بر آنکه حالِ خـدا را خراب کرد

یک‌بار، اصلِ آیـهٔ تـطـهـیر را نخـواند            آلوده بود و صحن و سرا را خراب کرد

کعـبه دلـش شکـست همین‌که قـبـیله‌ای            قـبـرِ چـهـار؛ قـبـلـه‌نـما را خراب کرد

وهــابـیـت ادامــهٔ راهِ ســقــیــفــه بــود            وقتی بقـیعِ غـرقِ صفـا را خراب کرد

غصبِ فدک نـتیـجهٔ آن می‌شود هـمین            غصبِ فـدک بنـایِ وفـا را خراب کرد

غصبِ فدک به روزِ دهم، هم نکرد رحم            انداخت نیزه! خاطره‌ها را خراب کرد

پیـش پدر چند قـدم راه رفت و رفت...            چشم حسود، حال و هوا را خراب کرد

غصبِ فدک به نام علی کینه داشت! پس            سر را شکست و لحنِ صدا را خراب کرد

تیری که عمقِ حنجرِ شه‌زاده را شکافت            حـالِ اذانِ کـرب و بـلا را خراب کرد

غـصـبِ فـدک رسید به گـودالِ قـتلگاه            خنجـر کشید و نظمِ قـفا را خراب کرد

بایـد بگـویم از غـم هـجـران این حرم            از غـربت مـسـافـر گـریـان این حـرم

باید بگـویم از غـم جـانـکـاه این دیـار            از جان رفـته؛ از دل جـانان این حرم

باید بسوزم از دل و از جان به اشک و آه            با داغ غـربت و دل ویـران این حـرم

چشم حسودِ دشمن دون عاقبت گرفت            با دست فتنه‌های خودش جان این حرم

اما دلـم هـمیـشه به آیـنده روشن است            می‌بـینم عاقبت سر و سامان این حرم

می‌بـینم عـاقـبت که شده نقـش قـاب‌ها            آئـیــنـۀ ضـریـح خـراسـان ایـن حــرم

این خاک بی‌حرم، حرمی ناب می‌شود            روشن شود چـراغ شـبـستان این حرم

خـواهد شـنـید گـوش تـمـامی خاکـیان            از این دیار ذکـر حسن جان این حرم

حک می‌شود دوباره به کوری دشمنان            بـر آســتـانـه نـام امـامــان ایـن حــرم

آخر به دست شیعه حرم می‌شود بهشت            گـل می‌کـند دوبـاره گـلستان این حرم

زمین از ظلم، غم دارد که اینجا آسمان خاکی‌ست            به باطن آسمانِ هفتم ست و در عیان خاکی‌ست

قنوتی نیست از دستی و از گلدسته‌ای اینجا            که زانوی زیارت‌نامه در این آستان خاکی‌ست

اذان را از بلنـدای مناره گـوش باید داد            ولی صد حیف نام اعظم و نام اذان خاکی‌ست

نمی‌دانم چرا ویرانه، حتما حکمتی دارد            و شاید که قبور اینجا برای امتحان خاکی‌ست

یقیناً مجتبی از فـاطـمه پیـشی نمی‌گـیرد            نمی‌خواهد مزاری، تا که قبر بی‌نشان خاکی‌ست

بقیع و گودیِ گودال را مأوای ما کردند            برای دستگیری تاج سرها، جسمشان خاکی‌ست

سـینه شد از داغ تو لبـریز از فـریادها            بر زمین افتاد زین غـم قامت شمشادها

جای لبخـندی نمانده روی لب‌های بقیع            بر حریم این حرم رفته‌ست بس بیدادها

پیکرش زخمی‌ست این مرغ شکسته بال و پر            بر گـلـویش مـانده جای دشنـۀ صیّـادها

هر طرف را بنگری قبری‌ست امّا بی‌رواق            کی رود تصویر این ظلم عدو از یادها

شد بهشت خاکیان تخریب با دست ستم            وای از آل سـعــود ایـن زادۀ شــدّادهـا

ای بقیعِ گشته ویران هیچ می‌دانی چرا            می‌زند آتش به هر دل این خراب آبادها

می‌وزد هر چند، گردد سوز دلها بیشتر            در ضمیر خود شرار شعله دارد بادها

می‌چکد خون دل مظلوم دائم بر زمین            هست تا تـیغ جـنـایت در کـف جـلّادها

شد بنا گر پـایه‌هـای ظـلـم، آیـد یـار ما            تا فـرو ریـزد ازو ارکـان این بنـیـادها

بارالها در ظهور مهدی‌ات تعجـیل کن            دوخـتـه این آسـتـانه چـشـم بر امـدادها

عاقـبت آباد می‌گردد بـقـیعِ غـرقِ نـور            مـی‌شـود نـابـود از او فــتـنـۀ شـیّـادهـا

خصم اگر آورده در زنجیر "یاسر" عشق را            بگسلد آخر ز هم این حلـقه‌ها، پـولادها

بس‌كه پنهان گشته گُل در زیر دامان بقیع            بـوى گـل می‌آید از چـاك گـریـبان بقیع

مرغ شب در سوگ گل‎هایی ‏كه بر این خاك ‏ریخت            از سر شب تا سحر، باشد غزل‎خوان بقیع

ناله‌‏هاى حضرت زهرا هنوز آید به گوش            از فـضاى حـسرت‌آلودِ غـم‌افـشان بقـیع

گوش ده تا گـریۀ زار عـلى را بـشنوى            نیمه شب‎ها از دل خونین و حیران بقیع

این حریم عشق دارد عقده‏‌ها پنهان به دل            شعله‏‌ها سر می‌‏كشد از جان سوزان بقیع

از دل هر ذرّه بینى جلوه‌گر صد آفتاب            گر شكـافى ذرّه ذرّه خـاكِ رخشان بقیع

هر گل اینجا دارد از خون جگر نقش و نگار            وه چه خوش رنگ است گلهاى گلستان بقیع

بـسته‌‏ام پیـمـان الـفت با مـزار عـاشـقان            خورده عمق جان من پیوند با جان بقیع

اى ولىّ حق، تسلاّ بخشِ دل‎هاى حزین            خیز و سامان ده به گلزار پریشان بقیع

سینه این خاكِ گلگون، هست مالامالِ درد            كوش اى غمخوار رنجوران به درمان بقیع

اى جهان آباد كن، برخیز و مهر و داد كن            باز كـن آبـاد از نـو، كـوى ویـران بقیع

چون ببیند هر غروبش مات و خاموش و غریب            سیلِ خون ریزد «شفق» از دل به دامان بقیع

چشمم همين كه گشت خوش‌اقبال، گريه كرد            ياد بـقـيع كرد و به هر حـال گريه كرد

همراه چار قـبلۀ حاجـات اشک ریخت            هـم‌پـاى چـار كـعـبـۀ آمـال گـريه كـرد

يک‌باره چار كوه كجا بر زمين نشست؟            هفت آسمان به هـشتم شـوّال گريه كرد

در كوچه، مادرى به زمين خورد و مجتبى            با يادِ آن شـكـسته پـر و بـال گريه كرد

با يـاد نـيـنـوا چه به سـجّـاد مى‌گـذشت            بعد از پدر، قريبِ چهل سال گريه كرد

با داغ باقـر و غـم صادق دلـم شكـست            حتّى به روی شانۀ من، شال گريه كرد

بعـد از مـديـنـه، نـوبت كـربـبـلا رسـيد            آنجا كه تل به سر زد و گودال گريه كرد

از جـنّت الـبـقـیع عـنـایت به ما کـنـنـد            "آنان که خاک را به نظر کـیمیا کنند"

بعد از حـدود یک سَده از غربت بقیع            ای کاش درد بی‌حـرمـی را دوا کـنـند

ای‌کاش گنبدی روی این چار باغ نور            چون گـنـبـد حـریـمِ خـراسان بـنا کـنند

باید به دست فرشچیان طرحی از ضریح            همچون ضریح کرببلا دست و پا کنند

جا دارد اینکه مثل نجف این حریم را            صاحبْ مناره، صاحبِ ایوان طلا کنند

باب الکریم، رکن اساسی‌ست در حرم            بـایـد دری بـرای گـدایـان جــدا کـنـنـد

اینجا عزیز می‌شود آن‌کس که زائرست            حاجت نگـفـته حـاجت او را روا کنند

ای‌کاش بعـد این‌همه دوری و انتـظـار            فـکـری برای مـرقـد خـیـرالنـسا کـنند

ای‌کاش بهـر سـاخـتن صحـن مجـتـبی            مـا را بـرای کـارگـری‌اش سـوا کـنـند

آنـان‌که رزق داده به عـالـم نگـاهـشان            "آیا شود که گوشۀ چشمی به ما کنند؟"

ای با چهار حجّت حق همنشین، بقیع!            تو! ای بهشتِ خاکیِ روی زمین، بقیع!

گـاهی زیـارتی به نیـابت ز عـاشـقـان            این اشتـیاق و حسرت ما را ببین بقیع

زائر، ضریح، گنبد و گلدسته، سنگ‌فرش            تـقـدیر تو نـوشته شده این‌چـنین، بقیع!

روزی طوافْ دورِ ضریح تو می‌شود            آری! قسم به عصر، به زیتون، به تین؛ بقیع!

گـفتم بهـشت چـیست خـدایا؟ ندا رسید            جـایی‌ست بی‌نـظـیر؛ شبـیه همین بقیع

آل سـعـود رو به زوال است بی‌گـمان            از بـرکـت ائـمّـۀ مدفـون در این بقـیع

مائیم و فتح شبه جزیره که دور نیست            آل سـعـود و این نـفـسِ آخـرین؛ بقـیع!

بـقـیـع بُــقـعـه نـدارد، ولـی بـقــا دارد            ضریح و صحن ندارد، ولی صفا دارد

برای گـنبد و گـل دسته که نیامده است            گــدا بـه خـانـۀ اربــاب الــتــجــا دارد

کـنـار صحـن و سـرای پـیـمـبر اکـرم            خـرابـه بـودن آن آسـتـان "چـرا" دارد

جبین بسای به خاک درش که این درگاه            به قـدر چـشـم هـمه خـلـق تـوتـیا دارد

به جبرئیل کند فخر از سعادت خویش            کـبـوتـری که در آنجـا بـرو بـیـا دارد

کجا رواست که قبرش غریب و ساده شود            کـسـی که در هـمـه تـاریخ آشـنـا دارد

بقیع و غربت آن را چه خوب می‌فهمد            دلـی که اُنـس به گُـل‌دسـتۀ رضا دارد

به خـط خـون به سر کـوچۀ بنی هاشم            نوشته‌اند‌ که: یک دست هم صدا دارد

به خـاک‌بـوسی آن آسـتـان مرا بـبـرید            که این گـلـوی رمق دیده عقـده‌ها دارد

حتّی بدون صحن و گنبد هم صفا دارد            این خاک غیر از بوی غم بوی خُدا دارد

مُشتی از آن را چند سال قبل بو کردم            دیدم که عطری مثل خاک کربلا دارد

گرچه تبرِک جُستن از این خاک ممنوع است            حتّی غُبارش هم درونِ خود شفا دارد

با اینکه از چشم تمام خلـق نا پیـداست            از جنس نور این آستان صحن و سرا دارد

آری اگر خورشید بر دارد کُلاه از سر            از فرط نـورانیّت این صحن، جا دارد

جایی که در آن چار تا معصوم مدفونند            حـدّ اقل در حـدّ عـرشِ حق، بها دارد

دارد هرآنچه این زمین از خیر و از برکت            بی‌شُـبهـه از دستِ امـام مُجـتـبی دارد

اینجا چقدر آدم به یـادِ حضرت سـجّاد            حال مُنـاجات و تـضـرّع در دعا دارد

باافتخار این خاک در هر لحظه می‌گوید:            مـثـل امـام بـاقــر مـن را کُـجـا دارد؟

باید که اینجا فِقهِ ناب جعفری آموخت            اینجا تَـشـیُّع قـیـمتی بیش از طلا دارد

اصلاً بقیع این حالت زار و پریشان را            از شرم قـبرِ حضرتِ خیرُ النّسا دارد

با بـودن أمّ البـنـین اینـجـا، دَمِ مغـرب            بی روضۀ عبّاس هم چشـمم بُکا دارد

از روضۀ بـازوی زهـرا رد شدم امّـا            اشـک همه بوی دو تا دستِ جُدا دارد

عبّاس، عبّاس است چه با دست چه بی‌دست            هر طور باشد او ادب دارد، وفا دارد

اینجا بـقـیع و گـریه اینـجا جرم دارد            با چشم خـیس اینجا تـماشا جرم دارد
بـوی سـقـیـفه می‌دهـد بی‌حـرمـتـی‌ها            در شهـر حـیدر نام زهـرا جرم دارد

اینجا هرآنکس حرفی از عشق علی زد            انـــدازۀ تــاریــخ دنــیــا جـــرم دارد
حق زیـارت‌نـامه خـواندن هم نداری            اسـم مـفـاتـیح الـجـنـان ها جـرم دارد
اینجا که یک روزی شبیه کربلا بود            حرف از حرم افسوس حالا جرم دارد
دست از روی دیـوارها بـردار زائـر            قـصدت تـبرک هـست اما جـرم دارد
هرگـز مـبـادا آهـت از سـیـنـه بـرآید            جـز اشک ایـنجـا آه حـتی جـرم دارد
قـاری طـوطی وار بـسـیار اسـت اما            قـرآن با تـفـسـیر و مـعـنا جـرم دارد
گـفـتـند روزی با پیـمـبر این جماعت            کاغـذ قـلـم در مـکـتب ما جـرم دارد

قرنی از تخریب رد شد سهم ما شرمندگی‌ست           سهم ما از این سکوت و این بلا شرمندگی‌ست

دست روی دست بگذاریم تا کی تا کجا           قسمت ما تا به کی یا تا کجا شرمندگی‌ست

شرطه‌ها با چکمه آنجا رفت و آمد می‌کنند           کار ما از دیدن این صحنه‌ها شرمندگی‌ست

روی پرهای کبوترها غبار است و غبار           پس نصیب ما در این حال و هوا شرمندگی‌ست

وای من آنجا زیارت نامه خواندن مشکل است           اولین خط زیارت نـامه با شرمندگی‌ست

جای گنبد جای گلدسته در آنجا خالی است           ذکر ما در محضر خیرالنسا شرمندگی‌ست

از خجالت آب شد شاعر کنار این ردیف           در مدینه نام این صحن و سرا شرمندگی‌ست

تو بیکـرانـه‌ای و داغ بیکـرانه دیـده‌ای           عجـیب بی‌وفـایی از اهل زمانه دیده‌ای

فقط نه اینکه دیده‌ای کبود، رنگ یاس را           تو خون تازه لحـظۀ دفن شـبانه دیده‌ای

تو روی بازوی امانت خـدا و مصطفی           رَدّ غـلاف تیغ و جـای تـازیـانه دیده‌ای

تو سالهای‌ سال شب‌ به‌ شب سر مزار او           اشک امـام بی‌کَــس مرا روانه دیـده‌ای

حریم حُـرمـتی ولی شـبـیه بیت فاطـمه           زیاد از آن هجوم‌های وحـشیانه دیده‌‌ای

وقت وداع از مدیـنه زینب و حسین را           فتاده روی خاک قـبـر بی‌نشـانه دیده‌ای

چه‌قدر مهدی آمده سر مزار چار امام؟           چقدر بزم روضه‌های مخفیانه دیده‌ای؟

به‌لُطف اُمِّ‌بی‌بَنین تو‌ ای فراتر از زمین           چه‌قدر مجلس عـزای مادرانه دیده‌ای!!

سخن تـمام شد ولی غـم تو نا تـمام ماند           که بیکـرانـه‌ای و داغ بیکـرانه دیـده‌ای

آن بقـعه را دیگـر چرا تخریب کردند            قــبـر امـامـان مـرا تـخـریآب کـردنـد

یک گنبد ساده و کوچک روی آن بود            آن را به شـکـلی ناروا تخریب کردند

لا مذهـبان دسـتـور ویـرانی که دادنـد            دنـیـای مـا را گـوئـیـا تخـریب کـردند

وهـابیـت حـرمـت نمی‌فهـمـد، محـبّان            با دست خود آن بقعه را تخریب کردند

بـا آه و نـاله شـیـعـیـان هـم آن بـنـا را            قبل از حـضور اشـقـیا تخریب کردند

روز عزای شیـعـیان بود، آن حرم را            بـا گـریـه‌های بی‌صـدا تخریب کردند

با قلب خون و سـینهٔ پر درد آن روز            آن را به صد شور و نوا تخریب کردند

بقعه که چیزی نیست، اصل دین ما را            در مـقـتـل کرب و بـلا تخریب کردند

مدینه شهر پیغمبر ولی مستور در غربت           تمام شهـر آبـاد و بقـیع نـور در غـربت

مدینه سرزمین وحی و اهلش بی‌خبر از آن           تو گویی هست قرآن خدا مهجور در غربت

اگر بر دخت پیغمبر سلامی داشتی باید           سلامی مختصر با گریه‌ای از دور در غربت

کنار مضجع پاک رسول الله، از خصمش           نگه داریم بغض خویش را معذور در غربت

میان منبر و محراب مخفی روضۀ رضوان           مزار فاطمه اینجاست یعنی حور در غربت

صفای دیگری دارد بقیع و چار معصومش           بقاع نور بارانش چو کوه طور در غربت

امامانی غریب اینجا میان بقعه‌ای مدفون           و از این خاک می‌تابد به عالم نور در غربت

نه شمعی نه چراغی نه شبستانی نه خدامی           نه سقاخانه‌ای یعنی غمی محصور در غربت

به یک سو فاطمه اَمُّ البنین بی‌بنین گریان           به یک سو فاطمه بنت اسد رنجور در غربت

کجا باید سراغ یوسف زهـرا بگیرد دل           نهان تا کی ز شهر مادری، مأمور در غربت

بیا یا منتقم چشم انتظارت هست مظلومه           به مظلومی که شد خانه نشین بدجور در غربت

تمام قـوّت بـازوی مولا را گرفت اینجا           غلافی که به بیعت داشت دست زور در غربت

امـیـر قـافـله بـازآ امیـرالحـاج رخ بنـما           که با دیدار تو شیعه شود مسرور در غربت

به ارواح شهیدان با تو هم عهدیم تا آخر           به روحی پر ز احساس و دلی پر شور در غربت

چشمم همین که گشت خوش‌اقبال، گریه کرد            یاد بقـیع کرد و به هر حـال گریه کرد

همراه چار قـبلۀ حاجـات اشک ریخت            هـم‌پـاى چـار کـعـبـۀ آمـال گـریه کـرد

«یک‌باره چار کوه کجا بر زمین نشست؟            هفت آسمان به هشتم شوّال گریه کرد»

در کوچه، مادرى به زمین خورد و مجتبى            با یادِ آن شکـسـته پـر و بال گریه کرد

با یـاد نـیـنوا چـه به سـجّـاد مى‌گـذشت            بعد از پدر، قریبِ چهل سال گریه کرد

با داغ باقـر و غـم صـادق دلم شکست            حتّى به روی شانۀ من، شال گریه کرد

بعـد از مـدیـنه، نـوبت کـربـبـلا رسـید            آن جا که تل به سر زد و گودال گریه کرد

نه قبله در تو که قبله‌نماست در تو بقیع            نه کعبه کعـبۀ اهل ولاست در تو بقیع

هزار مرتبه برتر از عرش حق هستی            نیاز خانۀ اهل سـماء است در تو بقیع

سکوت محض تو در اوج غربت تاریخ            نماد نـالـۀ قـلـب خـداست در تو بـقـیع

همین که بی‌حرم و گنبدی و گل دسته            نشان ز واقعه‌ای غم فزاست در تو بقیع

به هر دو عالم اگر فخر می‌کنی چه عجب            مـزار مـادر شـاه وفـاست در تو بقـیع

به اشک نم نم خود زائرت سحر می‌گفت            شمیم عـلـقمه و کـربلاست در تو بقیع

اگر چه مهـد ولایی، به کـربلا نـرسی            کجا سری ز تن خود جداست در تو بقیع

کنار تـربت مـادر به یاد کـرب و بـلا            صدای نالۀ مهدی رساست در تو بقیع

خادمش ابر است و باران، قبرهای بی‌ضریح           زائرش خاک است و طوفان، قبرهای بی‌ضریح
صحن آن بسیار جامع، صحن آن بسیار پهن           صحن آن دشت و بیابان؛ قبرهای بی‌ضریح

می‌شود پرسید داغ، از سنگ‌های آن حدود           ظهرهای داغ و سوزان، قبرهای بی‌ضریح
بادها از بس که اینجا خاک بر سر می‌کنند           حالتی دارد پریشان، قبرهای بی‌ضریح
حضرت اَمُّ البنـین و حـمزه و بنت اسـد           بی‌ضریحی شد فراوان قبرهای بی‌ضریح
نیمه‌شب‌ها در غـبار غـربت بی‌زائـری           می‌رسد مردی شتابان، قبرهای بی‌ضریح!
غیر شمع چشم‌های حضرت صاحب زمان           فاقد شمع و چراغان، قبرهای بی‌ضریح
اشک‌هایم در می‌آید بغض‌ها سر می‌کشد           پای هر بقعه در ایران، قبرهای بی‌ضریح
کاشکی از کعبه سنگی، از نجف هم آجری           کاش کاشی از خراسان؛ قبرهای بی‌ضریح
کاش سنگی، دود اسپندی، چراغی، پرچمی           مثل گـلزار شهـیدان قـبرهای بی‌ضریح
کاش زهرا هم همین اندازه قبری ساده داشت           بگذریم از بیت پایان قبرهای بی‌ضریح!

اینجا نـشـانی از نـگـاه آشـنـایی نیست            یا از صـدای آشـنایی، ردّ پـایی نیست

طوفـانی از اندوه، دلـتـنگی، پـریشانی            جاری‌ست در این دشت، اما ناخدایی نیست

مرزی فـراتر از زمین و آسـمان دارد            بی‌وسعت این خاک، گویا ماورایی نیست!

قـندیل آه عـاشـقان، فـانـوس شـرم مـاه            مشتی ستاره، بیش از اینش روشنایی نیست

در غربت این دشت، اما آنچه می‌پیچد            تنها هیاهوی سکوت است و صدایی نیست

هر یک بقیع کوچکی در سینه‌مان داریم            مائیم و اندوهی که آن را آشنایی نیست

بر شانه‌های غربت ما، زخـم می‌روید            زخـمی که او را ابتدا و انتهایی نیست

مائیم و، ارث چارده قرنِ عـزا، آری!            غمگین‌تر از این قصه، گویا ماجرایی نیست

در شعـله‌های شرم می‌پیچم که می‌بینم            شعرم به یاد غربتش، شعر رسایی نیست

یک زمان اینجا زیـارتـگاه بود            شـعـر زوّار حــرم بـی آه بــود

چـشم‌ها پُـر بود از شـوقِ نگـاه            مـرقـدی که بـود بـر دل‌ها پـناه

شـیـعـیـان را وعـدۀ دیـدار بـود            چـلـچـراغـش دائـمـاً بیـدار بود

بـود امـیـد مـسـلـمـانـان بـقــیـع            کـربـلایِ دیگـر خـوبـان بـقـیـع

باز با نقـشه سقـیـفه رخـنه کرد            در مدیـنه با عـداوت فـتنه کرد

چشم دیدار حرم را چون نداشت            با شقـاوت داغ بر دلها گـذاشت

با همان دستی که مولا را زدند            با همان دستی که زهرا را زدند

باز بـا کـیـنـه نـگـاه انـداخـتـنـد            تـیـشه بر این بارگـاه انداخـتـند